ပီတိ တစ်ခုကို ခံစားမိခြင်း
“ပီတိ” ကို နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သော၊ ရောင့်ရဲစေသော၊ တိုးပွားစေလို့ အမျိုးမျိုး အဓိပ္ပာယ် ဖွင့်နိုင်ပါတယ်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကောင်းခြင်းနဲ့ဆိုင်တဲ့ အရာတွေမှသာ “ပီတိ” ဖြစ်ရပါတယ်။ ပီတိဆိုတာ မိမိရင်၌ ဖြစ်ပေါ်လာသော ကြည်နူးဝမ်းမြောက်ဖွယ်ရာ တစ်ခုသာ ဖြစ်တယ်။ တစ်ခါ တစ်ခါ မြင်ကွင်းတွေ၊ တစ်ခါ တစ်ခါ အောင်မြင်မှုတွေ၊ တစ်ခါ တစ်ခါတော့ အကြောင်းအရာလေးတွေ စသဖြင့် မိမိတို့နဲ့ တိုက်ဆိုင်မှုရှိတိုင်း ပီတိဖြစ်ရတာတွေ ရှိကြပါမှာ ဘဲလေ။
တကယ်တော့ ကျွန်တော်ဟာ “ပီတိ” ဆိုတဲ့ စကားနဲ့ ကင်းကွာလာခဲ့တာ ကြာပါပြီ။ အထီးကျန်မှုတွေ၊ ဝမ်းနည်းမှု တွေ၊ ကြုံရ ဆုံရတဲ့ အခက်အခဲတွေ၊ ဘဝရဲ့ မောပန်းနွမ်းနယ်မှုတွေနဲ့အတူ အခန်းထဲ အောင်းနေခဲ့ရတာ ကြာပါပြီ။ ကျွန်တော်တို့နေတဲ့ နေရာမှာ အခန်း ၄ ခန်း ရှိတယ်။ တစ်ယောက် တစ်ခန်းပေါ့။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် သိပ် စကားမပြောဖြစ်ကြဘူး။ သူ့အလုပ်၊ ကိုယ့်အလုပ်တွေနဲ့ ရှုပ်ပြီး အခန်းထဲ အောင်းနေကြတာ များတယ်။ စကား ပြောဆိုဖြစ်ရင်တောင် ခဏတစ်ဖြုတ်ပါ။ ပြီးတော့ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ပြီး သီချင်းနားထောင်ရင်ထောင်၊ ယူကျု့ (YouTube) က အလုပ်နဲ့ဆိုင်တဲ့ အတိုအစလေးတွေကြည့် ပြီးရင် အိပ်ကြတော့တာပါပဲ။ (အခုတော့ အင်တာနက် ကလည်း မရတော့ ပျင်းစရာ၊ အထီးကျန်စရာ သိပ်ကောင်းလှပါတယ်)
ဒီနေ့တော့ ၂၀၂၄ နိုဝင်ဘာလ ၂၆ ရက် သားလေးမွေးနေ့ပါပဲ။ သူ ၇ နှစ်ပြည့် မွေးနေ့ပါပဲ။ သူစစ်တွေမှာ ကျန်ခဲ့ တယ်။ အကျဥ်းစခန်းတစ်ခုလို ပိတ်လှောင်ခံထားရတဲ့ စစ်တွေမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ သားလေးကို စိုးရိမ်နေမိသလို၊ သတိလည်း ရမိတယ်။ ဟိုတစ်လောက ကိတ်မုန့်ဝယ်ဖို့ ငွေလေး နည်းနည်းထည့်ပေးလိုက်တော့ ကိတ်မုန့်ရ မယ်ဆိုလို့ ပျော်ရွှင်နေတဲ့အကြောင်း သိရတယ်။ တကယ်တော့ ခါတိုင်းနှစ်တွေဆို မောင်နှမနှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး မိသားစု၊ ပတ်ဝန်းကျင်က ကလေးတွေ၊ ရင်းနှီးတဲ့သူတချို့နဲ့ ကိတ်မုန့်လေးတစ်လုံးဝယ်ပြီး အိမ်မှာ မွေးနေ့လုပ် နေကျ။ အခုတော့ အနားမှာ အမေ၊ အဖေတွေ မရှိတော့တဲ့အတွက် သူ့ကို စိတ်မချဘူး။ ဒါပေမယ့်လည်း ခေတ်က ဒါတွေကို လှုံ့ဆော်လာတော့ ချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့ အမေနဲ့အဖေက သူ့ကို ချန်ရစ်ထားခဲ့ရတယ်။ (ဒါပေမယ့်လည်း သူ့အဖွား၊ အရီးမ၊ ဦးလေး) တွေနဲ့ အဆင်ပြေမှာပါလို့သာ စိတ်က ဖြေရတာပေါ့။
ဒီနေ့တော့ ဆိုင်ဂုံစာအုပ်ကို တစ်နေ့ကုန် ဖတ်နေရင်း ပျင်းပျင်းရှိတာနဲ့ ညနေ ၅ နာရီလောက် လမ်းခဏထွက်လျှော က်ပါတယ်။ လမ်းဘေးမြက်ခင်းပေါ်မှာ ခေါင်းလေးနှစ်လုံးပေါ်နေတာနဲ့ အနီးကို သွားကြည့်မိတယ်။ မိန်းမ ကြီးတစ်ယောက်၊ မိန်းမငယ်လေးတစ်ယောက်ကို တွေ့တယ်။ သူတို့သားအမိက ပဲသီးရှည်တွေကို စည်းနေကြတယ်။ တစ်စည်း ကို ၁၀ ဘတ်၊ အားပေးသွားပါလားဆိုတော့ ဝယ်လာခဲ့ပါသေးတယ်။
အဲဒီကအပြန် အခန်းရှေ့က ကွန်ကရစ်စားပွဲလေးပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး အခန်းရှေ့ မလှမ်းမကမ်းက အမိုးတို့ မိသားစု အိမ်ကလေး ငေးကြည့်နေမိတယ်။ အမိုးထမင်းချက်ရင် အရင်က အိမ်ပေါ်မှာ ချက်တာ။ အခုတော့ အိမ်အောက် မြေကွက်လပ်မှာ ချက်တယ်။ ဒါအကြောင်း ရှိပါတယ်။ အမိုးရဲ့သမီး ကလေးမွေးတော့ ကလေးမီးခိုးမှာစိုးလို့၊ ဒါမှ မဟုတ် ညှော်နံ့ရမှာစိုးလို့ ဖြစ်တယ်။ ကလေးတွေက ညှော်နံ့ကို မခံနိုင်ဘူးလေ။
ကျွန်တော် ထိုင်ပြီး ငေးကြည့်နေတယ်၊ အမိုးက မီးလေးဖိုပြီး ချက်ပြုတ်ဖို့ ပြင်ဆင်နေတယ်။ နောက်ပြီး တစ်အိုးပြီး တစ်အိုး မိသားစုစားသောက်ဖို့ ချက်နေတယ်။ အနားမှာ သားမက်ဖြစ်သူ ကလေးလေးအဖေက ငရုတ်ဆုံတစ်ခုနဲ့ ငရုတ်သီးစိမ်းတွေကို အားရပါးရ ထောင်းနေတယ်။ စကားလေး တစ်ပြောပြောနဲ့ မိသားစု ညနေစာထမင်းဝိုင်းအတွက် ပြင်ဆင်နေကြတာလေးဟာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်ဟာ စောစောကပြောခဲ့တဲ့ အချိန်အတော်ကြာ ပျောက်ကွယ်နေတဲ့ ပီတိ ခံစားမှုကို ရလာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် ပြုံးနေမိတယ်။ စိတ်တွေ ကြည်လင်နေမိတယ်။ ကျေးလက်ဆန်ဆန် သစ်လုံးတွေ၊ ဝါးတွေ၊ အုပ်ကြွပ်ပြားတွေနဲ့ အဆင်ပြေအောင် ဆောက်လုပ်ထားတဲ့ အိမ်ကလေးမှာ လတ်လတ်ဆပ်ဆပ် ရတနာလေးတစ်ခု ဝင်ရောက်လာခဲ့တယ် မဟုတ်လား။ သားသမီးဆိုတာ ရတနာလေ။ အလွန်တန်ဖိုးကြီးတဲ့ ရတနာမို့လို့ မိဘ၊ အဖိုးအဖွားတွေက အသက်မရှိအောင် ချစ်ကြတာဘဲ မဟုတ်လား။
ကျွန်တော်လည်း သတင်းမေးရင်း အမိုးထမင်းချက်တဲ့အနား သွားလိုက်ပါတယ်။ “ဘာချက်ပါလဲ အမိုး” ဆိုတော့ “ကလေးအမေက နို့မထွက်လို့တဲ့ ငရံ့ကင်ကို အရည်သောက်ကလေး ချက်နေတာကို တွေ့လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် လည်း အငြိမ်မနေဘဲ ဝင်ပြောလိုက်ပါသေးတယ်။ “အမိုးရယ် ကျွန်တော်တို့ဆီမှာတော့ နို့မထွက်ရင် ပိန္နဲရွက်နုကို အရည်ကြိုပြီး သောက်ကြတယ်” ဆိုတော့ အမိုးကလည်း ဟုတ်တယ်တဲ့။ အရင် သမီးလေး မွေးတုန်းကတော့ ကျွန်တော်ဟာ စစ်တွေမြို့ပေါ်က ပိန္နဲရွက်နုလေးတွေ ခဏ ခဏ ခူးခဲ့ဖူးတယ်။ သားလေးကတော့ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သူ့အမေနို့ကို သိပ်မဆို့တော့ နို့မှုန့်တွေနဲ့သာ ကြီးပြင်းရတယ်။ ဒါတောင် သူတစ်ခုခုဖြစ်ရင် ပေါက်ရွက် ရှာရတာ အမော။ မာဒြာဆိုတာ ရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့မှာတော့ မဒန်းလို့ ခေါ်တယ်။ မိရိုးဖလာ ကလေးကုသနည်း တစ်မျိုးလို့ ဆိုရမှာပါ။ သားလေး နို့မစို့ဆိုရင် မဒန်းစာအုပ်ကြည့်ပြီး ဘယ်လ၊ ဘယ်ရက် စသဖြင့် စာအုပ်ကြည့်ပြီး စာအုပ်မှာပါတဲ့အတိုင်း လူရုပ်ဆိုရင် လူရုပ်၊ မုန့်၊ တံခွန်တွေကို ပေါက်ဖက်မှာထည့်ပြီး ဘယ်အရပ်ကို မွေးချိန်မှာ ပစ်ထားပါ ဆိုတာမျိုးပေါ့။
အဲဒီလို ဖြစ်ပြီဆိုရင် စစ်တွေမြို့ပေါ်မှာ ပေါက်ပင်ရှာရတာ ခက်လိုက်တာ။ နောက် မုန့်ဖတ်နဲ့ ကျွန်တော်လုပ်တဲ့ လူရုပ်တွေကလည်း လူနဲ့ မတူပါဘူး။ တစ်ခါ တစ်ခါ ဆိုရင် ကျွန်တော်လုပ်တဲ့ လူရုပ်ကိုကြည့်ပြီး ဝိုင်းရီကြတယ်။ ကလေးတစ်ယောက်ကို မွေးပြီဆိုရင် မိဘ၊ အဖိုးအဖွား၊ ဆွေးမျိုးတွေဟာ တယုတယနဲ့ နွေးထွေးမှု ပြုကြရတာဘဲ လေ။
အမိုးချက်နေတဲ့ ငရံ့ကင်ဟာ ဟိုတစ်နေ့က အမိုးရဲ့ သားအကြီး ကလေးလေးရဲ့ ဘကြီးကိုယ်တိုင် အိမ်အနီးအနား အင်းတစ်ခုက ရှာထားတာ။ အဲဒီနေ့က ငရံ့ကြီး၊ အလတ်တွေ တော်တော် ရလာခဲ့ကြတယ်။ ဒါကို သူမစားဘူး။ သူ့ညီမ ကလေးအမေအတွက် တမင်သက်သက် ကင်ပြီးတော့ ထားတာ။ အော် အစ်ကို တစ်ယောက်ရဲ့ ညီမ အပေါ် ထားတဲ့စိတ်၊ မောင်နှမဆိုတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာ ကြီးမားပါပေတယ်။ မိသားစုဆိုတာ မခေါ်လို့သာ ရတာ၊ မတော်လို့မှ မရဘဲ။
အမိုးရဲ့ အိမ်ပေါ်မှာတော့ ဘကြီးဖြစ်သူက ကလေးလေးကို ချီထားတယ်။ “မင်း ကလေးချီတတ်နေပြီပေါ့” လို့ ပြောတော့ “မချီတတ်သေးဘူး အစ်ကို” တဲ့။ ကလေးက ပိန်သွားတယ်၊ မွေးစတုန်းက ကလေးကထွားတယ် စသဖြင့် ပြောပါသေးတယ်။ သူ့ရင်ခွင်မှာ ကလေးက မှေးလို့။ ကလေးက ဖြူဖြူချောချော ချစ်စရာလေးပါ။
တစ်ခါ တစ်ခါမှာ ကျွန်တော်လိုပဲ အိမ်နဲ့ဝေး၊ မိသားစုနဲ့ဝေး အထီးကျန်မှုတွေကို ခံစားရတဲ့ အချိန်တွေမှာ မိသားစု တွေကို လွမ်းရတာဟာ အတူတူပဲ နေကြမှာပါ။ အသစ်ရောက်လာခဲ့ကြတဲ့ မိသားစုတွေကို နွေးထွေးစွာ ကြိုဆို ယုယ တတ်ကြသလို ကျွန်တော်တို့ဟာ ထွက်ခွာကြတဲ့ မိသားစုဝင်တွေကိုလည်း တစ်ခါတလေတော့ လွမ်းကြ၊ သတိရကြတာဘဲ မဟုတ်လား။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေ့အဖို့တော့ အမိုးတို့ မိသားစုရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေ၊ ချစ်ခင်စည်းလုံးမှုတွေ၊ ကြည်နူးကြတဲ့ အပြုံးပွင့် လှလှကလေးတွေကို မြင်လိုက်ရမိတာဟာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ ဝမ်းသာပိတိ ဂွမ်းဆီထိသလို နူးညံ့သာယာ မိပါတယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့ သုံးလေးလအတွင်းက တစ်ခါမှ မဖြစ်ပေါ်ခဲ့တဲ့ လတ်ဆတ်တဲ့ ပျော်ရွှင်မှုတစ်ခုကို ဒီနေ့ ရလိုက်သလိုပါပဲ။
ဒီနေ့ သားလေး ၇ နှစ်ပြည့် မွေးနေ့နဲ့အတူ ကလေးတွေအားလုံး လွတ်လပ်စွာ ပျော်ရွှင်ကြပါစေ။ ကလေးတွေအားလုံ စစ်ဘေးစစ်ဒဏ်က ကင်းဝေးကြပါစေ၊ ကလေးတွေအားလုံး လွတ်လပ်တဲ့ရင်ခွင်တွေမှာ ကြီးပြင်းကြပါစေ၊ ကလေးတွေအားလုံး စာသင်ခန်းတွေထဲ ပြန်ရောက်ကြပါစေ၊ ကလေးတွေအားလုံး အငတ်ဘေးက ကင်းလွတ်ကြပါစေ၊ ကလေးတွေအားလုံး လွတ်လပ်စွာ ဆော့ကစားနိုင်ကြပါစေလို့ ဆုတောင်းလိုက်ပါတယ်။
နတ်ဟြှင်
